AYLAK DERGİ

KÖŞE BUCAK ARIYORUM İSTANBUL’U

Martıların çığlıklarıyla uyuyorum

Sabaha karşı beş

Yandı lambalar

Söndü içimde gurbet ateşi

Gönlümün üzerinde koca bir el

Yanı başımda kocaman birisi uyukluyor

Yüreğimin başka bir köşesi hala kor 

Köşe bucak arıyorum İstanbul’u

Çok yaklaştım, biliyorum

Rüzgârın serinliğiyle sallanıyor tül perde

Onlar da beni bekliyor, biliyorum 

Düşlüyorum geleceğimi, gideceğimi

Karanlıktan aydınlığa kavuşuyor gün

Saat altı

Yandı farlar

Bu sefer martı sesleri değil

Bu motor sesi

Galiba İstanbul’a geldik

Şimdi huzura kavuşma vakti

Biliyorum fazla sürmez

Birkaç güne yerim kendimi

Çoktan bitmiş olur başımın eti

Sömürür bu dert benim ilimi kemiğimi

Keskin bir kokusu var

Unutturmaz, daha çok hatırlatır seni

Bir hemşirenin telaşlı halleri gibi

Yeni doğmuş bir bebeği sever gibi

Tedirginim bugün, umutluyum

Sanki güneş ilk defa doğacak

Kuşlar sonsuzluğa uçacak

Ve ben sanki sana yeniden aşık olacağım

Bir araba süslenecek, bir şarkı çalacak

Bütün bunlar sadece bir gün olacak

İlelebet

Ebediyen 

Sonsuza dek

Tüylerim hep ürperiyor

Bir gün olur da sen gidersen diye

Abone Ol

Yeni sayılarımızdan haberdar olmak için
ücretsiz abone olabilirsiniz.