Sevgilim,
Ne çok hasretmişiz oysaki birbirimize.
Saçlarını tararken ki huzurundan anladım.
Sevmek ne güzel bir sonsuzlukmuş.
Açtıkları tüm yaraları kapatmak, yaralarıma tuz değil merhem olmaya çalışman.
Ömür denilen şey varmış seninleyken anladım.
Ve buna üzülüyorum,
Sen hiç ölme, çünkü ben yaşamak istiyorum.
Sevgilim,
Sen binlerce göz yeşil yaprağın barışa el uzatan zeytin dalısın.
Sen çorak topraklar ülkesinin umut veren yeşeren tohumusun.
Sen düşüncesiz düşüncelerimi anlamlandıran,
Huzura eriştiğim, huzuru bulduğum.
Kirpiklerini ağrıtsa bir kalem, oracıkta yakarım.
Korkutsa bir kelebek, bir günden fazla yaşamasını haram kılarım.
Sevgilim.
Mavi diye bir renk varmış umutmuş ismi.
Seninle o rengi yalanladım.
Sen varmışsın, umutmuş ismin.
Ne dalından koparılan bir meyveye,
Nede gölgesine sığınacağım bir ağaca ihtiyacım varmış.
Şimdi anlıyorum en çok sana, en çok bize ihtiyacımız varmış.
Sevgilim,
Dünüm, bugünüm, yarınım.
Geçtik, geçiyoruz, geçeceğiz.
Bir bilsen burnumda tüten en güzel koku sensin.
Özlersen eğer beni,
Sakın üzülme,
Gözlerindeki çiçek bahçesinde hisset beni.
Çünkü bana armağan ettiğin o bahçede olacağım her daim.
Sevgilim.
Daha önce hiç dokunmamıştım bir denize.
Sen denizde yüzmeyi öğrettin.
Ne güzel bir denizmiş kalbin.
Ben denizi hep seveceğim…