Dün gecenin son demlerinden peydahladım bu sabahı.
Yosun tutmuş düşüncelerim birikti en ücra köşelerde.
Neyin ve kimin kavgasıydı bu bilinmez.
Ben bir babayım diyordu; gölge bahaneydi,
Omuzlarımda yük izi, helal lokma arayışı, tenimde altı çocuk büyütme çabası….
Ayazın, tipinin yavrusuydu kardelenler,
Bundandır belki de beyaz kundaklara sarılması.
Hiçbir zaman sıcağın tadını alamaması.
Ben bir anneyim diyordu; cennet bahaneydi,
Ayaklarımın altında ekmekten, aştan, yoksulluktan kalma bir cehennem lekesi….
Bu tek bir şehrin kötülüğü değildi,
Tek bir şehrin günahı.
İstanbul büyüktü belki de insanlar küçük.
Seninle aynı şehirde yaşasaydık, seni bütün kötü alışkanlıklardan korurdum dedi, genç kadın.
Aynı anda kötü alışkanlığından bir fırt daha aldı genç adam.
Tebessümle baktı genç kadına ve şöyle bir soru yöneltti;
-Peki, beni kötü insanlardan koruyabilir miydin? Dedi.
Aslında gözlerindeki tebessümün altında yatan o vahşet,
O, ona kötü davranan insanlar hepsi apaçıktı gözlerinde.
Ben bir kardeşim diyordu; kan bağı bahaneydi,
Kalbimde Yusuf’u attığım kuyu, Habil’i gömdüğüm mezar,
Avuçlarımda biriktirdiğim kanlar….
Ben bir insanım diyordu; akıl bahaneydi,
Düşüncemde aynı anda sevgi ve kötülük,
Yüzümde binlerce gizli suret…
Ben bir İnsanım.
Sınırsız insandan oluşan…