Neriman delirmekten korkardı.
Onun yerinde kim olsa delirmekten korkardı.
Ne zaman gülse,
Bir kadeh şaraba benzerdi şakaları.
İnsanı bir başka düşündürürdü Neriman.
Nasıl olduysa olmuş,
Hep kaçırmışız onunla gündüzleri,
Güneşin doğuşunu…
Akşamları bizim balkonu basan deniz kokusunu…
Ağaçsız yolların alnımızı kesen rüzgârlarını…
Sizin eve yetmiş iki adım uzaktaki,
Hani mavi tabelalı otobüs durağını.
Okulun ilk günü insanın karnını titreten soğuk sabah kokusunu kaçırmışız.
Uykusunda o kadar güzel ki…
Öyle nefessiz,
Öyle yalnız,
Öyle tanınmaz.
Ne zaman saçlarını toplasa sanki benim çocuğum olurdu Neriman.
Gözleri dokuz yaşında…
Küçücük ellerini göğsüme saklardım,
Ben büyütürdüm onu.
O gün akşamdan giydirip uyutmuş beni Neriman.
Gözünü kırpmamış gece boyu.
Elimi sımsıkı tutmuş güneş doğarken,
Yağmurdan kaçar gibi kaçmışız evden.
O günden sonra ben annesi olmuşum Neriman’ın.
Neriman dokuz yaşında…
Onun yerinde kim olsa dokuz yaşında olmaktan korkardı.