Beni umudun yeşerdiği çiçeklerde severdi bir kadın.
Salkım boyu duvarlara tutunan,
Çiğdem sohbetlerinde göz göze geldiğim…
Ulu bir çınar sanırdı gölgemi,
Ruhumdaki mahzen sirenlerini duymazdan gelip,
Rüzgârıma seher yeli diyerek,
Kararmış bedenimi ipek bezlerle süsleyerek…
Beni güneşin kızıllığında severdi bir kadın.
Yaptığım tüm yanlışların doğrularını göstererek,
Sevmediğim kendimi, kendimden daha çok severek.
Arkamdan fırlattığı terliklerin kafama değmesinden korkarak,
Çıktığım kiraz ağacından eteğine düşerek…
Beni yeryüzüne armağan diye severdi bir kadın,
Ne bereketli doğurmuşsun beni dediğimde bile,
Saçlarımı tararken, çoraplarımı giydirirken,
Yemeğimi ısıtırken…
Lokmasını bana yedirirken,
Kendi aç beni tok yatırarak severdi bir kadın.
Bir kadın öperdi ellerimi, sarılarak ısıtırdı bedenimi.
Günyüzü görmemiş yeni günler armağan ederdi bana,
Ateş böceği bölerdi uykularımı,
Bir kadın ateş böceğini bastırmak için ninniler söylerdi geceme…
Beni ateş böceğinden sakınırdı bir kadın,
Merhameti öğretirdi bir kadın, naifliği, nezaketi, dürüstlüğü…
Beni bir kadın eğitirdi her daim…
70 yaşında da olsam eğitirdi, 7 yaşında da olsam…
Bakışlarıyla terbiye ederdi beni bir kadın.
Kalbimin sesini en iyi o bilirdi,
Yalanı anlardı gözlerimde, yine de gülümserdi.
En sevdiğim yemeği bilirdi,
Acımı daha oracıkta sezerdi,
Beni bir kadın uykumda öperdi,
Rüyalarımda bile kötülüklerden hep o korurdu,
Şefkati hep ilk günkü gibiydi.
Bakışları hep ilk günkü gibi…
Beni ilk bir kadın dünyaya getirdi,
Beni ilk bir kadın var etti…