Hepimiz içimizde biraz kötülük taşırız.
Bir yalanın kenarından geçerken başımız dik yürürüz.
Şimdi bana onun bilmediği bir şeyler anlat.
Yaşamının en fiyakalı yalanını sarkıt saçlarımdan.
Küflü bir neşesizlik günü gelince senin sırrın olur, belli mi olur?
Voltasını çalıp da bu öykünün, yağmuruna yakalanmadın mı Nisan’ın?
Bir çocuk çığlığının bittiği yerdeyim bugün.
Tanrı’sız bıraktın yüzümü.
Bir kere olsun affetme beni.
Hepimiz biraz ayrılık taşırız içimizde.
Benim yüzüme mutluluğun taklidi yetmiyor.
Bir kere olsun kavuşmaya boyanmadık ikimiz.
Gittiğimiz yerlere kendimizi de götürür müyüz her zaman?
Ben beni nerede unuttuğumu inan ki unuttum.
Sen dönersen beni unutma..
Hepimiz bir başkasını taşımadık mı içimizde?
İçindeki kalabalık tutuşup da yanarsa bir gün,
Geç kalmışlığıma ayak basıyorlarsa bu sabah,
Memnunumdur kirpiklerinin kıvrımından.
Bana zırnık koklatmıyorlardır senden.
Sen dans ediyorsundur kemiklerimin üzerinde.
İnsan utanmaz mı güzelliğinden?
Bu çukurun içinde bir inci buldum sanmıştım.
Ben sana kavuştum sanmıştım.
Şimdi annem gibi üzülmüşsündür.
Şimdi hâlimden bir sen anlarsın.
Süzülür gözünden merhametin gölgesi,
Ben sana bakmaya utanıyorum.
Ağzındaki kıyameti tükürmüşsün iliğime.
Akıyorsun oluk oluk insanlığımdan.
Müziği duyunca ayakların kıpırdıyor.
İnsan utanmaz mı güzelliğinden?
Ben sana bakmaya utanıyorum.
Affetme beni…
