Bir elinde matem diğerinde sevinç,
Söyle kaç kişiye bürünmüş bir insansın?
Sorsalar cennet dersin makamım,
Sen hangi tanrıya kafa tutarsın?
Yoluna bırakılan gülleri sevsen,
Zehri alıp gönlünden, bal eksem,
Al dünya artık senindir desem,
Kendi malınmış gibi kullanır mısın?
İsa olup çarmıhta gerilsem,
Musa gibi denizleri ikiye bölsem,
Yusuf misali Züleyha’yı görsem,
Peygamber deyip bana da tapar mısın?
Sonsuz bir serüvenmiş şu garip dünya,
Ne kadar çabalasak da boşuna bunca hava.
Sahi kedersiz geçip giden her anda,
Sen de kendini sorgular mısın?
Aşk diyerek yanıp tutuşmakla bitmiyor bir gün.
Kabre girip kurtulacağını sanmakla sevinemiyor her deli gönül,
Kalp temiz demekle geçmiyor ömür,
Kirli düşünceleri hiç duymaz mısın?
Dost diye diye ekmeğini bölüştün her gün,
Ansızın düşeceksin elbet bir gün.
Karanlığını gördükleri o gün,
Asıl dost kimmiş anlayacaksın.
Nasır tutmuş düşünceleri yeniden yeşert,
İyi ise yücelt, kötü ise yok et.
Ruhen öldürdüğün herkes,
Mahşerde sana acıyacak mı sanırsın?
Elbette öğreneceksin yalnız kalmayı,
Yanlış insanı hayatından atmayı,
Sevgiden ziyade anlamayı,
Kendini hep böyle başıboş mu bırakacaksın?
Hadi şimdi kalk uzan güneşe,
Yıldızları sev, Ay’a gülümse,
Çok şanslıyım diye içinde sevgi besle
Asıl sen şimdi gerçek bir insansın.