Ben sevgiyi tanıdığımda sen sevgiden vazgeçmiştin.
Yalın ayak dolanırken ayın gölgesini bıraktığı sokaklarda,
Yine meydan okurken Tanrı’nın keskin kılıcına,
Meyvesini parçalarken bir ağacın,
Yok sayarken bütün kutsal kitapları,
Ve yağmurun ayak seslerine küfrederken…
Ben sevgiyi tanıdığımda sen ise sevgiden uzaklaşmıştın
Bahar papatyalarına sevgiye çıkan tüm yolları yasaklamışken,
Ana avrat söverken doğduğum güne,
Belinde can almaktan daha keskin bir kılıçla gezerken Azrail.
Ve cennete kapılarını kapatma emri gelmişken.
Sen sevgiyi haram kılmış ben ise sevgiye muhtaç bir köle iken.
Aforizmalar üretirken kıçından bir filozof,
Bir delinin tuttuğu günlüğü anlamaya çalışırken akıllılar,
Güneş tutulurken karanlığındaki aya.
Eksilirken gün takviminden,
Hatırı var en az senin kadar sevmenin.
Kalplerimiz bir kuyu gibi derin ve dikene bulaşmışken,
Gözyaşı irinidir küskünlüğün,
Ve küfrün zehir…
Ben sevgi zehrine bulaşmışken sen o zehri çıkardın hayatından.
Kendi kurak mevsiminde canlanırken bir çiçek,
Sütünü haram etmişken bir anne evladına,
Dünya isyandayken insanlığa,
Birimiz düşünden uyanmış birimiz düşe dalmışken
Yaşamak için sevgiyi neden hep geç kalmak gerek?